“Opdat wij elkaar beter leren kennen”. Dat was de kernboodschap die Tweede Kamerlid Ahmed Marcouch haalde uit de brunch die stichting Ebru in samenwerking met de Protestantse Gemeente Enschede, de Raad voor Levensbeschouwingen en Religies Enschede en stichting INS op zondagmiddag 19 februari jl. in de Ontmoetingskerk organiseerde. Naar schatting zo’n 120 mensen (dat zijn er twee keer zoveel als bij een goedbezochte Noabermaaltijd) met verschillende etnische, religieuze en culturele achtergronden hadden gehoor gegeven aan de uitnodiging om in het kader van de “Kunst van het Samenleven” samen te eten, samen te denken en samen op te lossen.
De aftrap voor de gesprekken die tijdens het eten aan kleine tafeltje zouden worden gevoerd, werd gegeven door een vijftal politici van verschillende partijen waarvan er vier kandidaat staan voor de Tweede Kamerverkiezingen van 15 maart a.s. Het was echter geen verkiezingsbijeenkomst; eerder een wat kritische bezinning op alle retoriek die tijdens zo’n campagne weer over ons uitgestort zal worden. “Tijdens een verkiezingscampagne worden de verschillen tussen de opvattingen van de diverse partijen nu eenmaal uitvergroot,” vertelde kandidaat Frank Futselaar. “Daarmee maak je duidelijk dat er wat te kiezen staat.” Maar, zo voegde hij eraan toe, “De kunst is om die uitvergrote verschillen bij de politieke opvattingen te houden en geen verschillen uit te vergroten tussen politici of kiezersgroepen. Die moeten met elkaar op een respectvolle manier over de verschillen kunnen blijven praten.”
Kandidaat Janet Duursma is in het dagelijks leven docent maatschappijleer en probeert haar leerlingen voortdurend om te laten gaan met die andere mening dan de hunne. Dan moet je als docent even vergeten dat je als politica eigen politieke opvattingen wil uitdragen en zul je zonodig juist tegengestelde opvattingen in de discussie moeten inbrengen, juist als jouw eigen politieke opvatting in de klas dominant dreigt te worden. Ayfer Koç legt als lokaal politica haar oor continu te luisteren bij de vele vrijwilligersorganisaties in de samenleving. Je krijgt daardoor een heel divers en kleurrijk beeld van wat er zich allemaal aan boeiende zaken afspeelt en al doende wapen je jezelf tegen die hele gemakkelijk opvattingen over “die anderen” en “zij daar”. Opvattingen die je vooral tegenkomt bij twee politieke partijen waarvan de politici bewust steeds in dezelfde kring van hun kiezersgroepen blijven verkeren maar waarvan we de naam niet zullen noemen.
Kandidaat Achraf Bouali, tenslotte, vertelde over zijn ervaringen in diplomatieke dienst bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. In dat kader heeft hij zowel in het diplomatencentrum in Brussel gewerkt als in landen als Afghanistan. Twee uitersten als het gaat om de kunst van het samenleven en dan leer je dat samenleven geen vanzelfsprekendheid is maar een kunst of kunde die aandacht, investeringen en zo mogelijk oefening vereist. En geoefend werd er, die middag in de ontmoetingsruimte van de Ontmoetingskerk. De enorme hoeveelheid rijk gevarieerde Turkse hapjes die op een buffet uitgestald stonden die de hele glaswand van de ontmoetingsruimte innam, slonk aanzienlijk maar er bleef ook heel veel over. In kleine groepjes met elkaar het gesprek voortzetten werd belangrijker gevonden dan nog een keer in een rij langs het buffet lopen. En ook nadat de brunch met het formuleren van de kernboodschap en de ondertekening van het vignet door de vijf sprekers en de vertegenwoordigers van de organisatie was afgesloten werd het gesprek aan veel tafels onmiddellijk hervat. Met de conclusie: dit moeten we nog een keer doen.

Overgenomen van: http://www.stichtingebru.nl/kunst-van-het-samenleven-2/